EVOLUSI RAWATAN KUMBAHAN

 

Evolusi Rawatan Kumbahan

Ketika masyarakat berpindah daripada budaya nomad ke pembinaan tapak-tapak kekal, kebimbangan mengenai penghapusan bahan buangan (pepejal dan air kumbahan) menjadi isu yang penting. Isu ini telah dihadapi dengan pelbagai cara dan pengetahuan mengenainya telah bertambah. Sewaktu masyarakat hidup sebagai pemburu dan pengumpul, pereputan dikendalikan dengan sampah sarap dan bahan buangan manusia secara semulajadi. Ketika bandar-bandar membangun, mekanisme-mekanisme lain adalah diperlukan untuk mengatasi isu bahan buangan ini. Kita perlu memahami bahawa "sehingga kini, sanitasi air kumbahan tertumpu kepada mengurangkan risiko kesihatan, terutamanya penyakit berjangkit. Baru-baru ini, skop isu-isu bahan buangan telah diperkembangkan dan ia melibatkan risiko-risiko kesihatan kronik dan kebimbangan persekitaran". (Burks & Minnis, 1994:1).

Rawatan Air Kumbahan Di Dalam Zaman Purba

> 3500 Sebelum Masihi (SM) Ke 500 Masihi (M)
Semasa tempoh Neolitik (10,000 SM), pergerakan puak nomad memberi perhatian keada bahan buangan yang dihasilkan daripada aktiviti-aktiviti manusia. Pergerakan nomad ini membenarkan bumi atau tanah untuk merawat bahan buangan tersebut. Di dalam zaman purba, budaya atau masyarakat telah membangunkan teknologi-teknologi rawatan bahan buangan. Ia dapat dibezakan berdasarkan budaya-budaya berbeza yang dibangunkan. Kota Ur, menjelang 3500 SM, mempunyai purata populasi sebanyak 65,000 orang setiap batu persegi (kepadatan populasi tinggi yang menghasilkan bahan bungan yang banyak). Penduduk bandar tersebut menghadapi masalah bahan buangan itu dengan menyapu bahan buangan tersebut ke jalan raya. Ini menyebabkan peninggian jalan raya dan memerlukan kedudukan pintu yang lebih tinggi. "Amalan-amalan ini sesuai untuk kampung-kampung kecil separa kekal dan tidak semestinya sesuai untuk persekitaran bandar" (Savas, 1977:11). Ia juga tidak sesuai untuk penggunaan kini. Kita boleh membandingkannya dengan bandaraya-bandaraya di Lembah Indus (kini dikenali sebagai Pakistan) daripada 2500 ke 1500 SM. Terdapat rumah-rumah yang mempunyai tandas pam air. Ia juga mempunyai sistem saliran yang direkabentuk dengan baik. Rumah-rumah juga mempunyai pelongsor sampah dan terdapat tong-tong sampah di sekitar bandar untuk penghapusan. Ini merupakan peningkatan yang tinggi di dalam rawatan bahan buangan. (Kahn, 2000:119; Savas, 1977:11).

Berbalik kepada budaya-budaya Mediterranean, kita dapat melihat pembangunan di dalam teknologi-teknologi rawatan bahan buangan. Secara purata, masyarakat di bandar Herakopolis di Mesir (SM 2100), merawat bahan buangan sama seperti penduduk di Ur, mereka membuang bahan buangan ke atas jalan raya. Walau bagaimanapun, "di dalam kuarters golongan elit dan kuat agama, terdapat usaha yang sengaja dibuat untuk memindahkan semua bahan buangan, organik atau bukan organik, ke lokasi-lokasi luar atau kawasan komunal, dan selalunya ia bermaksud sungai-sungai ". Terdapat juga ajaran-ajaran agama yang membincangkan masalah bahan buangan ini. Undang-undang Mosaic (SM 1300) menyatakan "memindahkan bahan buangan sendiri dan menanamnya di dalam tanah". Nehemiah pula menyatakan pembinaan semula di mana terdapat tempat pembuangan sampah untuk bandaraya tersebut. Talmud pula meminta jalan raya di Jerusalem dicuci setiap hari. (Savas, 1977:12).

Budaya Minoan di Pulau Crete di antara 1500-1700 SM mempunyai sistem pengurusan bahan buangan yang dibangunkan dengan baik. Mereka mempunyai sistem paip yang maju dan merekabentuk tempat-tempat pembuangan bahan buangan organik. Bandaraya Knossos, mempunyai laman dalam sepusat dengan bilik mandi yang diisi dan dikosongkan dengan menggunakan paip-paip tanah liat. Sistem paip adalah hampir sama dengan teknik-teknik yang digunakan sekarang. Mereka mempunyai tandas-tandas pam dengan tempat duduk kayu dan takungan di atas. "Penggalian menampakkan 4 jenis sistem saliran berasingan besar yang dikosongkan ke dalam pembetung besar yang dibina daripada batu." Kerabat Diraja Minoan merupakan kumpulan terakhir yang menggunakan tandas pam sehingga pembangunan semula teknologi tersebut pada tahun 1596. (Kahn, 2000: 119-120).

Tempat buangan sampah yang pertama telah dibangunkan oleh orang-orang Greek (Athens) lebih kurang 500 SM. Di dalam pembangunan pengurusan bahan buangan, Athens, di tahun 320 SM, telah meluluskan larangan edik yang pertama dalam penghapusan bahan buangan ke atas jalan raya. Di dalam pembangunan seterusnya, menjelang 300 SM, salah satu daripada tanggungjawab Greek adalah pembuangan bahan buangan. "Perbelanjaan [untuk pembuangan bahan buangan] didapati daripada levi-levi ke atas pemilik tanah. Sistem ini berjaya digunakan untuk lapan ratus tahun, sehingga pemecahan menyeluruh arahan sivik."(Savas, 1977:13). Di dalam penggunaan air, orang-orang Greek memahami perhubungan di antara kualiti air dan kesihatan awam menyeluruh. Kebimbangan ini juga dirasai oleh orang-orang Roman.

Amalan pengurusan rawatan bahan buangan bagi orang Roman merupakan amalan terbaik yang telah dibangunkan bagi tamadun sebelum abad ke-19. Malah, sistem-sistem pengurusan bahan buangan Roman ini adalah lebih baik daripada sistem-sistem di zaman pertengahan. Masyarakat Roman adalah maju secara teknologi. Kita dapat melihat buktinya di bangunan-bangunan, jalan raya dan akueduk mereka yang masih ada dan kadang-kadang masih digunakan. Kebimbangan orang-orang Roman tentang air telah digambarkan dengan baik di dalam akueduk mereka. Mereka membangunkannya untuk menyediakan air kepada bandar-bandar. Air digunakan untuk mandi, air pancut, kegunaan awam dan pam pembetung. Masyarakat Roman juga mementingkan pencarian bekalan-bekalan air yang baik dan juga air tulen, seperti yang ditekankan oleh jurutera dan pakar perubatan purba. (History of Technology Vol. II., 1956: 660-674).

Republik Roman yang awal juga menitikberatkan penyambungan bekalan air bandar, dan juga pembinaan akueduk. Menjelang 125 SM, bekalan air bagi bandar tersebut telah berganda untuk memenuhi perkembangan pesat (History of Technology Vol. II., 1956:670). Pembangunan akueduk-akuduk tersebut memerlukan kemahiran kejuruteraan. Kita perlu memahami bahawa akueduk yang dibina oleh orang-orang Roman adalah berbeza. Akueduk dibina di setiap empayar, dan kebanyakan sistemnya terletak di bawah tanah. Kita cuma melihat sebahagian kecil daripadanya. Masyarakat Roman menggunakan air untuk pelbagai kegunaan dan terutamanya di Rom, ia digunakan untuk mengepam pembetung. "Masyarakat Roman menggunakan alatan-alatan mengangkat air untuk menghantar hampir kesemua bahan buangannya ke Sungai Tiber melalui pembetung terbuka seawal abad keenam SM. Menjelang abad ketiga, pembetungan di Rom merupakan rangkaian bawah tanah berkubah yang dipanggil Cloaca Mixima" (Burks & Minnis, 1994:1). Projek-projek pembinaan ini disambung dan "menjelang abad keempat M, Rom mempunyai 11 bilik mandi awam, lebih daripada 1300 air pancut awam dan 856 bilik mandi persendirian. Mereka bukan sahaja mempunyai tandas-tandas pam-air persendirian, malah terdapat juga untuk kegunaan awam. Pada [C.E.], 315 Rom mempunyai 144 [tandas-tandas pam-air awam] " (Kahn, 2000:121).

Walaupun dengan kemajuan ini dan pengurusan bahan buangan, Rom masih merupakan bandar yang tidak sihat. Pembuangan kumbahan ke Sungai Tiber and penghapusan bahan buangan ke luar bandar, masih menyebabkan kebimbangan mengenai kesihatan. (Savas, 1977:14). Kejatuhan Rom, pada abad kelima M, menandakan berakhirnya pembangunan paip. (Burks & Minnis, 1994:2). Malahan, "dengan kejatuhan empayar [Roman], kekurangan kuasa pusat dan dana-dana awam yang mencukupi telah menyebabkan kemerosotan perkhidmatan-perkhidmatan awam. Organisasi mereka ditinggalkan kepada orang persendirian atau pihak berkuasa perbandaran. Hanya di beberapa pusat bandar yang masih mempunyai saki baki sistem-sistem Roman. " (History of Technology, Vol. II, 1956:689).

Rawatan Air Kumbahan Di Dalam Zaman Pertengahan

> 500 Masihi (M) To 1500 Masihi (M)
Kejatuhan Empayar Roman di barat telah menukarkan masyarakat bandar ke luar bandar. "Menjelang 500 [M], 'paip telah ditutup di sekitar Eropah; ia tidak akan dipasang semula untuk hampir seribu tahun: Teknologi sanitasi telah memasuki Zaman Kelam'" (Kahn, 2000:121). Terdapat pengurangan penduduk yang mendadak di Rom dan kebanyakan Eropah barat. Perubahan ini juga telah merubah rawatan bahan buangan. "Pengurangan kepadatan penduduk, dengan itu, kaedah-kaedah tradisional yang dijalankan bagi penghapusan bahan buangan adalah lebih berjaya. " (Savas, 1974:14). Tambahan pula, tanpa pemantauan pembetungan dan jalan raya, keadaan-keadaan yang bersih juga tidak akan mematuhi Piawaian Empayar Roman (History of Technology, Vol. II., 1956:689-690). Keruntuhan sanitasi ini membawa balik kaedah "luar rumah, parit terbuka dan bekas kebuk ...di semua lapisan masyarakat " (Kahn, 2000:122).

Kehilangan pengetahuan dan amalan-amalan kebersihan telah menyebabkan pelbagai masalah. Semasa zaman pertengahan, "amalan-amalan lama untuk mengasingkan air minuman dan bahan buangan manusia telah ditinggalkan, dan bahan buangan manusia boleh berpindah daripada lubang bahan buangan ke telaga. Wabak telah menular, tetapi perkaitan di antara najis dan penyakit tidak diambil kira." (Burks & Minnis, 1994:2). Di zaman pertengahan, penduduk membuang bahan buangan ke atas jalan raya. " Longkang-longkang terbuka di tengah jalan akan dipenuhi sampah, manakala air hujan yang turun daripada atap, tidak disalirkan dengan baik. Jalan raya juga jarang diturap dan dan selalunya lopak lumpur daripada bahan buangan khinzir atau binatang-binatang lain yang telah memasuki telaga-telaga dan tanah persendirian" (History of Technology Vol. II, 1956:690). Tabiat kehidupan luar bandar, yang mungkin tidak berbahaya kepada ladang, boleh atau telah dibuktikan boleh membawa maut di kawasan bandar-bandar membangun di Eropah semasa zaman pertengahan. Sepanjang era zaman pertengahan, bandar-bandar semakin membangun. Saiz bandar ditentukan oleh dinding-dinding; ini telah meningkatkan kepadatan populasi, dan dengan penduduk yang masih mengamalkan tabiat-tabiat kehidupan luar bandar, potensi untuk penyakit telah meningkat. Semasa tempoh ini, sungai-sungai di dua bandar utama Eropah, London dan Paris, telah menjadi pembetungan terbuka. (Savas, 1974:14 and Kahn, 2000:122-124).

Keadaan sanitasi di bandar-bandar mengakibatkan penyakit dan kematian yang menjadi-jadi di zaman pertengahan. Bahan buangan dan najis akan menjadi makanan untuk tikus-tikus yang akan membawa pepijat dan kutu-kutu yang berpenyakit kepada manusia. "Penyakit yang berkaitan dengan bahan buangan manusia telah mengakibatkan kematian beribu-ribu manusia di Zaman Pertengahan. Ini meliputi disentri, tifus (yang datang daripada sanitasi yang tidak baik dan boleh berjangkit) dan demam kepialu (daripada najis dan air kencing manusia) " (Kahn, 2000:124). Dengan pembangunan perbandaran, keadaan di bandar-bandar dan bandaraya-bandaraya zaman pertengahan adalah sangat lemah. Kebimbangan masyarakat Greek dan Roman mengenai air yang selamat juga telah dilupakan pada ketika itu. Begitu juga dengan teknologi-teknologinya.

Perubahan mula berlaku dengan berlalunya zaman pertengahan. Kebanyakan perubahan di dalam isu-isu air telah dipelopori oleh arahan-arahan keagamaan. "Berhampiran Dengan Milan, masyarakat Cistercian memperkenalkan penggunaan bahan buangan dan air kumbahan sebagai baja untuk ladang-ladang mereka pada kira-kira 1150 M (History of Technology Vol. II, 1956:681-690). Walaupun di masa yang tidak bersih dahulu, "kebanyakan gereja mempunyai air paip sebelum 1200 [M]. Sebagai contoh, biara Christchurch di Canterbury, mempunyai aliran air, tangki-tangki penulenan, saliran kumbahan daripada tandas-tandas dan biara ini selamat daripada Black Plague pada tahun 1349" (Kahn, 2000:122).

Menjelang akhir abad ke 12 dan permulaan abad ke-13, perubahan-perubahan mula berlaku. Berikutan kepada wabak yang berlaku pada abad ke-12, pengurusan bahan buangan diberi keutamaan. Pada tahun 1372, Edward the Third of England mengisytiharkan "pembuangan rushes, najis binatang, sampah sarap dan bahan-bahan lain yang kotor dan merbahaya ke [Thames] tidak akan dibenarkan lagi " (Savas, 1974:15). Berikutan itu, pada tahun 1388, satu akta Parlimen "melarang pembuangan sampah-sarap ke dalam longkang-longkang, sungai-sungai dan perairan". Menjelang akhir abad ke-14, London mempunyai sistem pebangkai yang teratur (masyarakat akan mengutip binatang-binatang yang mati); tetapi "akhirnya, undang-undang dan pembangkaian cenderung untuk menjadi tidak berkesan. Ini bukan disebabkan oleh kejahilan tetapi pesalah-pesalah tidak dapat memikirkan alternatif-alternatif yang mencukupi kepada kaedah-kaedah penghapusan dan pengumpulan yang sedia ada. Tambahan pula, pendapat yang popular adalah menentang langkah-langkah tersebut, kecuali di kawasan-kawasan yang mempunyai tahap pencemaran yang tinggi" (Savas, 1974:15-16, History of Technology Vol. II, 1956:691).

Semasa zaman Pembaharuan, perhatian yang lebih telah diberikan kepada isu-isu kesihatan dan air. Penakung najis merupakan salah satu daripada pembangunan teknikal sebagai zaman pembaharuan. Ia merupakan penakung yang mudah, yang membenarkan pepejal untuk mendap dan cecair dan meresap ke tanah. Penakung-penakung ini perlu dibersihkan secara berjadual (Burks & Minnis, 1994:3). Menjelang akhir abad ke-15, terdapat perubahan-perubahan lain di dalam pengurusan bahan buangan yang memberi kesan kepada sanitasi. Henry the VI (England) menubuhkan Commission of Sewers, yang "disediakan untuk hukuman berat bagi pencemaran sungai-sungai dan membuat peruntukan khas untuk penghapusan bahan buangan bagi pembuat bir dan penyamak kulit binatang." Henry the VII mengharamkan rumah-rumah penyembelihan di bandar-bandar disebabkan oleh bahaya wabak kepada masyarakat (Savas, 1974:16). Menjelang akhir abad ke-15, terdapat kesedaran yang baru tentang peranan bahan buangan manusia dan binatang ke atas kesihatan manusia.

Rawatan Air Kumbahan di Zaman Moden: 500 M To 1900 M

Di permulaan zaman moden, masih terdapat perubahan kecil di dalam pemahaman dan penghapusan bahan buangan manusia. Bahan buangan masih dibuang ke dalam sungai-sungai dan sumber air masih tercemar. Amalan-amalan ini masih kekal sehingga Zaman Baru. Dengan pertambahan pembangunan di bandaraya-bandaraya, koloni-koloni perlu mengatasi isu bahan buangan. Pada tahun 1644, setelah 18 tahun menguasai Pulau Manhattan, "penduduk-penduduk diarahkan untuk mengambil bahan buangan ke luar kota", dan pada tahun 1648, satu undang-undang digubal untuk melarang khinzir-khinzir dan kambing-kambing daripada berkeliaran di jalan raya. (Savas, 1974:17-19). Perubahan besar di dalam rawatan air kumbahan mula berlaku pada abad ke-19.

Pada tahun 1860, Louis Moureas mencipta "tangki septik", tetapi, ia tidak dipanggil dengan nama ini sehingga 1895. Pada peringkat ini, tangki-tangki septik adalah besar dan digunakan untuk merawat kumbahan daripada komuniti-komuniti. "Tujuan utama penggunaan tangki ini adalah untuk menyingkirkan pepejal kasar sebelum dilepaskan ke sungai-sungai berdekatan." Di sini, kita dapat melihat pemahaman penyingkiran pepejal yang mungkin menyebabkan masalah kepada kesihatan awam. Walau bagaimanapun, satu masalah masih kekal: "efluen tidak dirawat dan menyebabkan pencemaran sungai " (Kahn, 2000:135-136). Pencemaran air tidak dapat diselesaikan dengan penggunaan tangki septik. Walaupun dengan pra-rawatan, teknologi pembuangan masih diperlukan.

Pada tahun 1868, Edward Frankland telah membangunkan teknologi penapis pasir cucuran. Beliau mencipta sistem yang meliputi silinder-silinder yang mempunyai ketinggian enam kaki dan kelebaran sepuluh inci dan setiap silinder diisi sama ada dengan pasir atau tanah. Kemudian, kumbahan disalirkan dengan dos–dos yang berbeza menerusi tangki-tangki yang berlainan Beliau mengira kebolehan media-media yang berbeza di dalam menulenkan air kumbahan. Malangnya, maklumat tidak mencukupi untuk dilaporkan pada masa itu. Stesen Eksperimen di Lawrence, Massachusetts, dibina pada 1887, oleh Massachusetts State Board of Health menumpukan kepada isu-isu penghapusan. "Pada tahun 1893, sebuah tapak pasir digunakan buat pertama kalinya di stesen tersebut untuk menuras efluen daripada tangki septik, mengurangkan kawasan-kawasan tanah yang diperlukan untuk penghapusan kumbahan. Kadar-kadar penerimaan tanah diperkenalkan untuk mengekalkan penuras pasir yang berkesan" (Burks & Minnis, 1994:3-5).

Apakah yang menyebabkan perubahan-perubahan ini? Penyakit – ia menyebabkan pembangunan penghapusan dan sistem paip. Kesengsaraan di abad ke-19 adalah kolera. Perbandaran bandar-bandar dan revolusi perindustrian dan juga peningkatan populasi telah meningkatkan bahan buangan manusia. Pada pertengahan abad ke-19, wabak kolera telah berlaku di seluruh dunia. Keadaan kolera adalah lebih teruk di kawasan-kawasan yang mempunyai penduduk miskin, tetapi masyarakat mewah juga tidak imun (Kahn, 2000:123-125). Pakar perubatan England, John Snow menjumpai perkaitan di antara kolera dan air. Beliau mengesan wabak ini daripada puncanya di India dan laluannya ke Eropah. Snow mengesan pencemaran di telaga-telaga awam, yang dicemarkan oleh tandas di dalam wabak pada tahun 1854 di London. (Kahn, 2000:125, Burks & Minnis, 1994:2-4). Dengan itu, pembetung dicipta."Jurutera-jurutera Britain telah mengetuai pembinaan pembetung dan pengasingan bahan buangan daripada air minuman." (Kahn, 2000:125). Tetapi, ini hanya mengatasi isu sanitasi kepada sungai. Pencemaran sungai-sungai, terutamanya Thames di London, menunjukkan keperluan sistem kumbahan. Keperluan untuk mengatasi isu kesihatan di bandar-bandar utama telah menandakan abad ke-19 sebagai permulaan kepada sosialisme perbandaran (Savas, 1974:19-20). Contoh bagi usaha ini adalah bandaraya New York.

Kajian kes – Pembangunan Rawatan Air Kumbahan di Bandaraya New York

Bandaraya New York menyediakan kajian kes yang sangat baik di dalam pembangunan pengurusan air kumbahan. Pada abad ke-19, bandaraya New York merupakan bandar yang membangun, yang kekurangan infrastruktur untuk mengatasi air kumbahan. Pada awal abad tersebut, "masyarakat mendapat bekalan air daripada telaga-telaga, tangki dan bertanggungjawab untuk membuang bahan buangan." (Goldman, 1997:11). Bekalan air dan penghapusan bahan buangan merupakan hal-hal peribadi di bandaraya. Usaha bandaraya untuk menguruskan bahan buangan adalah tidak berkesan. Setiap rumah bertanggungjawab untuk penghapusan bahan buangan sendiri dan ini bermaksud pembinaan tandas. "Peraturan dimandatkan supaya tandas-tandas dibina daripada batu, mortar, batu-bata dan digali dengan kedalaman sekurang-kurangnya lima kaki." Tandas-tandas yang sudah siap perlu diperiksa. Walaupun dengan kod yang ketat, petisyen-petisyen untuk tandas-tandas kayu juga kadang-kadang diluluskan. Bandaraya hanya akan terlibat jika tandas-tandas ini mengancam kesihatan awam secara terang-terangan. Kebimbangan yang lain adalah tandas-tandas ini berfungsi untuk simpanan sementara bahan buangan, dan bukan simpanan kekal. (Goldman, 1997:19-21).

Pemahaman rawatan bahan kumbahan adalah terhad pada masa itu. "Kepercayaan yang pengaliran air akan menulenkan efluen dipegang secara meluas semasa pertengahan pertama abad ke-19. Dengan itu potensi untuk pencemaran air tidak menimbulkan kebimbangan mengenai akibatnya. " (Goldman, 1997:22). Dari semasa ke semasa, kita dapat melihat bahawa rawatan adalah untuk membuang efluen daripada tandas-tandas terus ke sungai. Rawatan bahan buangan di tapak ada turn naiknya. Tetapi, bandaraya tersebut mempunyai sistem pembetung. Sistem tersebut yang wujud pada awal abad ke-19, dibangunkan untuk mengendalikan air hujan. Penggunaan sistem-sistem pembetung ini adalah terhad disebabkan bekalan air yang terhad, yang mana air diperlukan untuk mengepam bahan buangan menerusi pembetungan. Sebelum tahun 1840, pembangunan pembetungan adalah terhad; dengan pengecualian beberapa kawasan masyarakat mewah, kebanyakan bandaraya telah bergelumang di dalam kelembapan. Air banjir membawa sampah sarap dan bahan buangan binatang menerusi jalan raya. "Pembetung-pembetung yang digunakan pada masa dahulu adalah parit-parit yang diletakkan di tengah-tengah bahagian tepi jalan raya. " Ini menyebabkan masalah kesihatan, kerana matahari akan memanaskan air dan mempercepatkan pereputan dan ini akan menghasilkan bru yang tidak sihat. (Goldman, 1997:40-45). Pada permulaan abad ke-19, rawatan bahan buangan di Bandaraya New York menunjukkan perubahan kecil berbanding dengan penghujung zaman pertengahan.

Dalam tempoh ini, pembetungan dijalankan daripada satu jalan ke jalan yang lain. Proses ini akan terhalang jika terdapat masyarakat yang menentang pembetungan. Pada masa itu, mereka yang menentang penggunaan pembetung "merasa takut yang pembetung-pembetung ini adalah tidak sihat dan menghasilkan bau-bau yang tidak menyenangkan". Sistem ini menghalang sebarang kemungkinan sebuah sistem bersepadu yang teratur. Tiada rekabentuk menyeluruh untuk bandaraya tersebut bagi penghapusan air hujan dan air kumbahan. (Goldman, 1997:44-46). Bekalan air yang terhad menyebabkan sistem penghapusan bahan buangan berasaskan-air tidak dapat dibuat. Walau bagaimanapun, dengan kehadiran akueduk Croton, air telah mengalahkan sistem-sistem pembetung sedia ada. Ini memerlukan perubahan pemikiran mengenai sistem penghapusan berasaskan air.

Menjelang akhir tahun 1860, pakar-pakar perubatan dan jurutera-jurutera merupakan sebahagian daripada pengurusan bandaraya secara sepenuh masa dan sepanjang tahun (Goldman, 1997:146). Perubahan ini memberi kesan yang besar kepada pembangunan isu-isu kesihatan awam dan juga pembetungan bandaraya. Jabatan Akueduk Croton telah menyediakan 39,000 kaki linear pembetung pada tahun 1865. Menjelang akhir dekad tersebut, jabatan tersebut telah menyediakan 271, 000 kaki linear pembetung lagi. Mereka telah menyalirkan bandaraya tersebut. "Setiap daerah dikendalikan sebagai sebuah entiti dan dirawat secara keseluruhan. Satu sistem penyekatan pembetung telah dirancang dan mengambil kira gred jalan raya dan jumlah kumbahan terlibat. Matlamatnya adalah untuk memastikan aliran yang lancar dan berterusan daripada paip-paip kecil ke paip-paip besar dan akhirnya ke tapak-tapak terhad untuk penghapusan ke sungai-sungai. " (Goldman, 1997:158).

Bandaraya telah meletakkan sumber ekonomi untuk membina pembetung-pembetung kepada jurutera-jurutera. Mereka telah membina satu sistem penghapusan air kumbahan yang menyeluruh. Tetapi, sehingga tahun 1880, projek itu masih tidak dapat disiapkan. Di beberapa kawasan masyarakat mewah, masalah-masalah masih wujud. "Pemilik harta telah membina longkang-longkang rumah tetapi tidak menyambungkannya kepada pembetung-pembetung. Ini menyebabkan kumbahan dilepaskan ke atas batu-batan di atas jalan raya. Pada masa yang lain, kandungan longkang-longkang tersebut dilepaskan ke saluran air bawah tanah. Selalunya, pemilik harta terdorong kepada ekonomi dan mengabaikan kepentingan keberkesanan dan kecekapan" (Goldman, 1997:162). Tugas untuk membangunkan pembetungan bagi New York memakan masa yang lama dan sukar. Matlamat untuk membentungkan bandaraya itu tercapai dengan dana-dana awam yang didesak oleh kebimbangan kesihatan awam.

Masalah-masalah rawatan dan penggunaan semula air kumbahan akan sentiasa menjadi sebahagian daripada kebimbangan masyarakat. Pembangunan loji-loji rawatan besar atau perbandaran, yang dianggap sebagai penyelesaian di pertengahan abad ke-19, bukan lagi dianggap sebagai jawapan. Kos untuk pembinaan loji-loji ini adalah terlalu tinggi dan kebanyakan majlis perbandaran tempatan tidak mampu untuk membinanya, dan kerajaan nasional tidak membantu untuk menaja pembinaan loji-loji tersebut. Ini terbukti di Environmental Protection Agency's Response to Congress On Use of Decentralized Wastewater Treatment Systems pada tahun 1997 (EPA 832-R-97-001b).